اندک بودن داده‌های قابل اتکا از پراکنش جغرافیایی و اندازه جمعیت یوزپلنگ آسیایی در ایران، زمینه‌ساز آغاز برنامه پایش سراسری جمعیت یوزپلنگ ایرانی در سال ۱۳۹۰توسط «انجمن یوزپلنگ ایرانی» با همکاری برخی نهادهای دولتی و سازمان‌های مردم‌نهاد شد. تا پایان سال ۱۳۹۵، بخش مهمی از زیستگاه‌های یوزپلنگ در ایران در سه دوره فشرده به کمک دوربین‌های تله‌ای پایش شدند. افزون‌بر این، مشاهده‌های محیط‌بانان و دیگر افراد آگاه و نیز آثار و نمایه‌های ثبت‌شده در این بازه زمانی مورد نظر قرار گرفتند. هدف اصلی این برنامه در دوره نخست (۱۳۹۰ تا ۱۳۹۲) با پایش هشت منطقه تحت حفاظت سازمان حفاظت محیط زیست، بر ثبت حضور یوزپلنگ در زیستگاه‌های اصلی، شناسایی افراد و جابه‌جایی‌های آن‌ها بین مناطق متمرکز شد. تمرکز دوربین‌گذاری‌ها در دوره دوم (۱۳۹۳و ۱۳۹۴) بر سه منطقه با گزارش زادآوری یوزپلنگ، با هدف پایش حضور و جابه‌جایی افراد شناسایی‌شده در دوره نخست بود. در دوره سوم (۱۳۹۵)، تمرکز بر ثبت حضور یوزپلنگهای ماده و زادآوری در هشت منطقه با ترکیب متفاوتی از دوره نخست و پایش دو قرق اختصاصی بود.
در مجموع ۱۱ منطقه در این دوره مورد مطالعه قرار گرفتند و بر اساس نتایج به‌دست آمده اثبات شد که جمعیت یوزپلنگ در ایران کمتر از ۵۰ فرد است.
پس از سال ۱۳۹۵ انجمن «برنامه پایش جمعیت یوزپلنگ آسیایی» را به صورت متمرکز در پناهگاه حیات‌وحش میاندشت و ذخیره‌گاه زیستکره توران ادامه داد تا جمعیت در این مناطق تحت نظارت باشند.
