سال ۱۳۹۹ در حالی آغاز شد که ایران و جهان به دلیل شیوع ویروس کرونا در شرایط قرنطینه قرار داشتند. شرایطی که حفاظت‌گران سراسر جهان را به موجب کاهش منابع مالی برای حفاظت و گسترش فقر در میان جوامع بومی نگران کرد. از یک‌سو کاهش توان سازمان‌های حفاظت از منابع طبیعی و از سوی دیگر احتمال افزایش وابستگی جوامع بومی به منابع طبیعی به واسطه گسترش فقر، دورانی سخت برای حیات‌وحش را تداعی می‌کرد.
اما در ایران، خبر انتقال یوزپلنگ‌های پارک پردیسان به استان سمنان در راستای پروژه تکثیر در شرایط نیمه‌طبیعی این گونه توسط اداره‌کل حفاظت محیط‌زیست استان سمنان موجی تواما از امید و ترس در میان طبیعت دوستان ایجاد کرد. پروژه‌ای که چند سالی بر سر زبان‌ها بود و سازمان حفاظت محیط‌زیست جلسات فراوانی در خصوص اجرایی کردن آن برگزار کرده بود.
برخی کارشناسان نگران کمرنگ شدن فعالیت‌های حفاظت از زیستگاه و برخی امیدوار به پیگیری جدی‌تر تکثیر یوزپلنگ در شرایط کنترل شده بودند. ترس و امیدی واقعی که اگر به آن‌ها توجه نمی‌شد می‌توانست حفاظت را به بی‌راهه کشانده و ضربه آخر را به یوزپلنگ بزند.
انجمن یوزپلنگ ایرانی در سال‌های اخیر تمرکز خود را بر حفظ آخرین افراد جمعیت یوزپلنگ آسیایی در طبیعت متمرکز کرده است. رویکردی که چشم انداز انجمن در آینده نیز خواهد بود. با این وجود، انجمن تلاش‌‌هایی را که تاکنون برای تکثیر یوزپلنگ آسیایی صورت گرفته است، قابل تامل و ستایش می‌داند که باید بدون توقف و درنگ توسط متولیانِ این عرصه به پیش برده شود. به همین منظور و برای پیشبرد اقدامات حفاظتی داخل و خارج از زیستگاه به طور همزمان، نیاز است تا کارشناسان مختلف دولتی، غیر دولتی و دانشگاهی گرد هم آیند. حضور متعهدانه هر یک از ما می‌تواند به نحوی به حفظ نسل یوزپلنگ در ایران کمک کند.
امروز چهارده سال از نامگذاری و گرامیداشت «روز ملی یوزپلنگ ایرانی» می‌گذرد؛ روزی که ابتدا توسط انجمن یوزپلنگ ایرانی پیشنهاد و پیگیری شد و امروز به مثابه نقطه عطفی در جلب توجه ملی به حفاظت از این گربه‌ بی‌همتاست. با این حال در سال‌های اخیر با وخیم شدن وضعیت یوزپلنگ ایرانی، گرامیداشت و جشنواره‌ها جای خود را به فرصتی برای هشدار نسبت به وضعیت این‌ گونه داده‌اند.
به اعتقاد ما هنوز زمان برای حفظ این گونه وجود دارد، به همین دلیل باید دست به کار شد و به سازمان حفاظت محیط‌زیست برای حفظ این گونه ارزشمند یاری رساند. همچنین تمام بدنه‌ دولت و سازمان‌های مرتبط باید متوجه عواقب انقراض یوزپلنگ ایرانی باشند و برای نجاتِ آن، فعل خواستن را صرف کنند.