نتایج بررسی های اخیر نشان دهنده آنست که یوزها در مناطقی که وسعت بیشتری دارند، عمر طولانی ترین دارند. در این بررسی که حدود 100 یوز مختلفی که طی دهه گذشته در مناطق مختلف ایران شناسایی شده بودند، مورد بررسی قرار گرفته و روند زندگی آنها موردبررسی قرار گرفت. در این میان، یوزهایی که در مناطق حفاظت شده بزرگتر مانند پارک ملی کویر، ذخیره گاه زیستکره توران و پناهگاه حیات وحش نای بندان حضور داشتند، سالهای بیشتری حضورشان ثبت شده ولی درمورد یوزهایی که در مناطق کوچکتر هستند، به ندرت بیش از سه سال اطلاعاتی از آنها دردست است. به عبارت دیگر، یوزها به دلیل نیاز به جابجایی زیاد، در عرصه های وسیع این شانس را
دارند که در کمال امنیت و آرامش بدون برخورد با هر سکونتگاه انسانی در بخشهای مختلف زیستگاهی خود گشت بزنند، حال آنکه در مناطق کوچکتر کمتر این شانس را داشته و درصورت جابجایی، احتمال برخورد با عوامل انسانی مانند روستاها، سگ های گله، جاده ها و غیره زیاد است. از همین رو، علی رغم حضور یوزهای متعدد در مناطق کوچکتر، این یوزها وقتی از منطقه خارج شده اند، به ندرت موفق به بازگشت شده اند.

نتایج این پژوهش که توسط انجمن یوزپلنگ ایرانی با همکاری پروژه حفاظت از یوزپلنگ آسیایی صورت گرفت، به خوبی نشان می دهد که یوزهای ایران برای بقای خود نیازمند عرصه های گسترده بوده و فقدان چنین مناطقی و یا شبکه ای از مناطق کوچکتر که امکان جابجایی میان آنها برقرار باشد، امید به آینده یوزها در ایران را کاهش می دهد.